De Hazelworm
De woensdagmiddag mountainbikeploeg bestond dit keer uit 4 deelnemers. Henk, onze wegkapitein zou ons meenemen naar de Holterberg, om eens te bezien, hoe het zou fietsen zonder de single-tracks. Vanaf deze woensdag waren de mountainbikeroutes voor het eerst afgesloten. Het vermoeden was dat Henk de onaangename primeur wilde hebben om als eerste mountainbikers niet meer op de single-tracks te mogen fietsen.
Toevallig of niet, maar op de Holterberg lag op een verhard fietspad een dode Hazelworm. Daar moest even onderstaande foto van gemaakt worden. Niet omdat het wellicht het laatste reptiel zou kunnen zijn dat nu definitief was uitgestorven, naast deze leefden er immers nog ca. 60.000 meer op de Holterberg, maar om de andere leden van de WTC te laten zien hoe zo’n diertje eruit ziet. Vele hebben nimmer een Hazelworm gezien en zeker niet een doodgereden exemplaar. Dit exemplaar was voor de noodlottige confrontatie met een andere verkeersdeelnemer op zoek naar een verzetje, omdat langs de mtb-route het steeds rustiger werd en op het fietspad meer te beleven valt. Nu moeten we wel wat voorzichtiger worden met schrijven, want anders zijn morgen ook de fietspaden afgesloten. Vermeldingswaard is echter wel dat deze Hazelworm, er vorige week vrijdag ook al lag. Mogelijk al vanaf afgelopen winter, maar dat kun je niet zien bij dit soort hagedissen omdat ze geen handschoenen of sokken dragen, gewoonweg omdat ze geen poten hebben. Toch is het een hagedis, is me geleerd. Waarom, ik weet het niet.
De vraag werd ook gesteld wat voor nut Hazelwormen hebben. Niemand wist het, maar onze gepensioneerde onderwijzer kon er een diplomatiek antwoord op geven. “Alle schepsels hebben nut”. Toen werd gezegd, ook jij Jan! Dat zette me aan het denken. Wat was het nut van mijn aanwezigheid bij het fietsen? En ja wel, er schoot me wat te binnen. Vooral toen ik pas lid was bij de WTC en net meefietste, moesten de anderen nog wel eens op me wachten en konden ze even rusten. Dat voorkwam dat ze doodmoe thuis kwamen. Hoe langer dat ze moesten wachten, hoe groter het nut dat ik erbij was. Zo kun je het ook van de positieve kant bekijken.
Overigens zijn er altijd wel wat smoesjes te bedenken om even een gewenst en onaangekondigde rustpauze te nemen. De ketting eraf, band lek of als een ander gevallen is, hem of haar in de benen helpen. We zijn daarop altijd alert. Zo ook deze middag toen we vanaf Markelo de A1 overstaken bij het ecoduct en na de Singelweg, richting Rijssen iets verder links de single-track wilde gaan doen. We stopten heel even. Iets verder op zagen we een al wat ouder echtpaar worstelen met de fietsband. Tja, een mooie gelegenheid om te gaan helpen en de rustpauze iets te verlengen. Het echtpaar had al ontdekt dat er een heel klein gaatje in de binnenband zat, maar de solutie die ze bij zich hadden was opgedroogd. Onze wegkapitein had natuurlijk wel solutie bij zich. De band werd geplakt en weer teruggelegd en men kon weer verder, met de opmerking dat op de reparatie geen garantie verstrekt werd.
Ondertussen had mevrouw gezien dat we uit Markelo kwamen en merkte ze op dat ze ook uit Markelo kwamen. Ze zaten hier op een camping en vertelde dat ook hun zoon fietste met de WTC. Hij heette Hannink. O, dus Erik Hannink, die getrouwd is met Hermien. Ja, en daar hebben we zaterdag een feestje van. Ze zijn dan 25 jaar getrouwd. Maar da’s ook toevallig, Hermien fietst ook op woensdagmiddag vaak met ons mee. Helaas vandaag niet i.v.m. een knieblessure.
We waren nu goed uitgerust, en Sonja wilde trakteren omdat vrijdag het MidSummer Bike Event is en ook omdat ze dan jarig is, dus fietsten we snel verder. Dat ijsje hebben we lekker opgesmikkeld bij de Spieker. Het was de afsluiting van een mooie fietstocht, weer wat beleefd, veel zon en mooie route. Top Henk!
