Zonnig woensdagmiddagritje hartje winter.

Dat het woensdagmiddag 2/2 mooi weer was om te mountainbiken, bleek uit de grote opkomst bij mtb 3. Een naoorlogs record van aanvankelijk 11  en later zelfs 12 deelenemers, toen de groep versterkt werd, met een nakomertje, die we vanwege haar functie binnen de WTC, echt niet wilden weigeren. Het grote aantal was de oudere garde niet ontgaan en deze pensionado’s vroegen zich af of er op woensdagmiddag nog wel gewerkt wordt.

Monique, onze wegkapitein liet zich niet van de wijs brengen, en begon met de door haar geplande route richting Gageldijk in Lochem. Via de ijsbaan langs de Roowinkel, waar uiteraard nu geen ijs was,  en Verwolde met het gevaarlijke bruggetje bij het meertje, ging het richting Exel. Dit was het domein van Mannie, waar we vorige week onder haar leiding dwars door heen gefietst hadden, maar dan van de andere kant, wat toen wel langer leek.

Ieder zat goed in het zadel, ook Hennie die na het debacle met het afbreken van de zadelpen, een nieuw zadel had, want met zadel – zo verklaarde hij – was het fijner fietsen. Soms kan zo’n zadel ook vanzelf gaan zakken, zoals bij een van de deelnemers direct na de vakantieperiode. Zijn logische verklaring was toen: ‘dat kan niet anders na die terrasbezoekjes en barbeque’s.’

We bereikten de Gageldijk met die bijzondere mooie route, even een flink klimmetje en dan lekker door het bos crossen. Toen we op het einde van het bos op elkaar stonden te wachten, werden we gevraagd even te poseren voor een mtb’er van de MTBAchterhoek, die de routes aan het controleren was. Hij was niet zo onder de indruk van onze prestaties, maar meer van onze kleding. De dag erna prijkten we dan ook vol trots op de Facebook pagina van MTBAchterhoek.

Dat was nog voordat we de Lochemse berg beklommen. Aan de voet ervan werd de groep in tweeën gesplitst, een groep die dacht het wel makkelijk te kunnen en een andere groep die dacht dat ze groot gelijk hadden, maar zelf er toch liever omheen fietsten. Deze groep was uiteraard vrij vlot op het punt van samenkomst en moest dan ook maar een tijd wachten. Als eerste kwam onze deelneemster over de berg, die in het begin van de tocht later aangesloten was en uiteraard nog voldoende energie over had. De rest volgde vrij snel erna en toen de groep weer compleet was, werd richting Markelo gefietst.

Door de dames werd soms sneller gepraat dan gefietst, maar met een acceptabele tijd van een gemiddeld van 20 km/per uur, kwamen we heel voldaan, terug op het kaasplein. Weer zo’n mooi en gezellig ritje met de WTC Markelo, Monique bedankt!