Nieuwjaarstochtje
De conditie moet op peil blijven en daarom is vooral rond de feestdagen van belang om toch even de fiets te pakken en een tochtje te maken. Dit had ik al ingepland sinds de vorige rit van de afgelopen maandag. Op de zaterdagmiddag, direct na Nieuwjaarsdag, moest het caloriebestand op peil gebracht worden. Vroegtijdig inplannen voorkomt, dat je achterdeurtjes verzint om toch niet te gaan en dat je er mentaal op voorbereid bent. Het alleen fietsen is best een keer leuk maar als je met een groepje kunt fietsen is veel gezelliger en geen enkel smoesje kan het winnen van het pakken van de fiets.
Het werd dit keer weer richting Nijverdal dat me anderhalve week goed bevallen. Ik durf momenteel niet de single tracks door de bossen de nemen, vanwege de risico’s. Je zou nu maar in het overbelaste ziekenhuis terecht komen. Ik was afgelopen week al heel blij dat ik negatief getest werd. Die test was nodig omdat zoonlief besmet geraakt was met het corona-virus. Hij werd op gehokt en Annemie en ik liepen nagenoeg de gehele dag met ontsmettingsmateriaal. Tot de uitslag van de test mochten we het huis niet uit.
Al fietsend overdacht ik wat het afgelopen jaar me gebracht had op het gebied van mountainbiken. Vooral veel geleerd; met de linkerhand drinken, instellen van de juiste hoogte van het zadel, in een niet te zware versnelling fietsen etc. etc. De gezelligheid tijdens de woensdagen, maar ook op de zomeravonden na de tochten even wat drinken bij de Kroon, of de andere activiteiten, georganiseerd door de WTC. De tocht naar Haaksbergen op zondag 23 augustus, ontzettend gezellig en sportief gezien, voor mezelf een behoorlijke prestatie om op een dag meer dan 100 km. te fietsen. In die geest houd ik wel van uitdagingen, hoewel die meestal op een teleurstelling uit lopen. Zo fietsten we afgelopen zomer, met Brigitte als wegkapitein richting Delden. Ze vroeg me op een gegeven moment of het tempo goed was. In een overmoedige bui zei ik: Prima, och misschien mag het straks ook wel effe een keer wat sneller, een flink sprintje of zo. Toen we terug reden richting Markelo, na de sluis bij Wiene, zei Brigitte tegen me, ga je gang, gooi er maar eens een flink sprintje tegenaan. Ja, zei ik, maar nu hebben we de wind net tegen. Brigitte: wie wilde er nu sprinten? Vooruit dan maar. Daar gingen we, het tempo ging flink omhoog, eerst liet Brigitte me iets gaan. Ik bleef maar doorgaan, gaf het uiterste, maar Brigitte reed me rustig voorbij en de anderen bleven in mijn wiel zitten en ik kon ze er niet uit rijden. Het duurde ook maar even of ze reden me doodleuk voorbij. Toch hou ik wel van dit soort uitdagingen, al weet ik, dat ik bijna altijd het onderspit moet delven.
En als het over uitdagingen gaat, ik kreeg nog een foto, gemaakt door Jan Henk. Gerda stond voor de keus om of over de 80 cm. hoge verkeersbrug te gaan, of er onder door. Ze koos voor het laatste. Tja, het is maar net waarvoor je kiest, je zou maar uitglijden en met fiets en al in het water belanden. Dan hadden we wellicht nog een mooiere foto gehad.
Zo alleen fietsende terug over de Holterberg, waren er niet veel uitdagingen. Een wielrenner die me voorbij reed. Toch weer proberen om in zijn wiel te blijven, maar nee, verspilde moeite.
Maar hoe zal het dit jaar verlopen. Wanneer kunnen we weer in groepsverband fietsen? Ik hoop heel snel, wellicht na de 19e. We wachten het gewoon af.
Allen de beste wensen voor het nieuwe jaar, een goede gezondheid en dat we weer volop mogen genieten van het mountainbiken.