Bom onder mtb-route Herikerberg
Als je de kop zo leest en dit oppakt in figuurlijke zin, dan zou je al snel kunnen denken dat er ideeën zijn om de route op de Herikerberg te verbieden. Ingegeven door wat er op de Holterberg gebeurt, waar amfibieën zonder uit te kijken het mountainbike pad oversteken. Zo’n pad wordt dan onttrokken voor mountainbikers en eenzelfde ontwikkeling kan zich voordoen op de Herikerberg. Ook het bestuur van de WTC Markelo zou behoorlijk schrikken. Ze kunnen echter gerustgesteld worden, maar daarover iets verder meer.
Je gunt een vereniging die het zo goed doet en al bijna 200 leden kan verwelkomen, niet zo’n dergelijke ontwikkeling.
Afgelopen donderdagavond bewees het bestuur van de vereniging haar professionaliteit maar weer eens op de ledenvergadering. Goede ontvangst met een heel bijzondere krakeling, goed voorbereid en de gehele vergadering tot in de puntjes verzorgd. Het jaarverslag goed samengevat evenals de financiën. Er kon decharge worden verleend, nadat de kascommissie haar verslag had gedaan. Er werd nog een nieuw lid gevraagd voor de kascommissie en eventjes dacht ik aan hetgeen in het vooruitzicht werd gesteld. Volgend jaar beloofde Jan Henk de kascommissie nog grotere koeken. Gelukkig kon het bestuur terugvallen op Marcel Woestenenk die zich vorig jaar al kandidaat had gesteld. Je vinger opsteken alleen voor die grote koeken komt ook een beetje begerig over, dus dat heb ik maar achterwege gelaten.
De presentaties, waaronder ook die van het komend Midsummer Bike event, werden ondersteund met dia’s. Deze liepen soms te snel door. Maar geen wonder, achter de installatie had Gerald als volleerd technicus plaats genomen. En die wil net als andere mtb’ers maar steeds “vedan”.
Maar terug naar de bom, maar nu in letterlijke zin. Tijdens onze woensdagmiddag mtb-tocht, met opnieuw schitterend voorjaarsweer, verliep onze route over de Herikeresweg richting de druk bereden single track die achter het startterrein ligt. Aan het begin stonden Gert Jan Nijmeijer en Albert Paalman, die ons vroegen niet verder te fietsen. Ze hadden onder het pad een bom gevonden, die slechts 10 cm. gronddekking had. Daar hadden tot nu toe duizenden mtb’ers overheen gefietst. Dat had zo een keer mis kunnen gaan. We zijn per slot van rekening niet allemaal zo licht van gewicht als onze voorzitter. Het was overigens niet de eerste bom die er gevonden werd. Herman en Willy die deel uit maken van de werkploeg die de paden in orde maken, wisten te vertellen dat ze op diezelfde plek een paar jaar geleden ook al een bom hadden gevonden, die nagenoeg op de rand van het pad lag.
Zo maak je van alles mee op een gewoon gezellige middagrit op 23 maart. Het was al zo’n mooi weer en de modderige paden waren al aardig opgedroogd. Onze kapitein wilde ons toch even verrassen met een stukje route door een onbewerkt bouwland dat nog niet droog was. We ploeterden er ons doorheen en eigenlijk viel het best wel mee. De route week echter af van de navigatie en de houtwal met sloot waar we uitkwamen vormde een ondoordringbare barrière zodat we opnieuw door het bouwland moesten terug naar de reguliere route. Och, met zulk weer wordt een dergelijk inschattingsfoutje snel vergeven.
Eenieder was in korte broek verschenen, maar teruggekomen op het Kaasplein, constateerden de dames dat de benen nog niet verkleurd waren. Dat was wel anders bij de heren. Maar zo verklaarden de dames, dat waren de haren op de benen, waardoor de benen bruiner leken.
Henk bedankt, we hebben weer enorm genoten op deze zonovergoten wtc-tocht.