Soms zit het tegen, soms mee
Bert G. had zich in januari gemeld op het Kaasplein om mee te fietsen op de woensdagmiddag. Hij was die middag echter alleen. Vanwege diverse omstandigheden, maar vooral vanwege de koude weersvoorspelling ging die keer de training niet door. Bert had daarop in stijl op ludieke wijze zijn ongenoegen kenbaar gemaakt bij de dienstdoende begeleider. Die baalde ervan dat zo’n aanwinst in zowel sportief als gezellig opzicht (dus een goede versterking voor de woensdagmiddagploeg), het een volgende keer mogelijk zou laten afweten. Maar niets van dat alles, Bert was vergevingsgezind en bij gelegenheid met een biertje aan de toog zou alles vast weer goed komen. Zekerheidshalve werd Bert dan ook opgenomen in de app-groep.
Een week later waren de verwachtingen dan ook hooggespannen, maar helaas geen Bert. De aanwezigheid van Jolanda en Irma maakte zijn afwezigheid ruimschoots goed. Het zou dan ook met deze aanwinsten weer een gezellige en leuke tocht worden. Althans dat dachten we, maar het liep toch iets ander. Irma reed kort voor het einde lek. Geen probleem, Herman V. verving snel de binnenband en we konden weer verder. Ondanks een grondige check, liep de band helaas al snel weer leeg, waarop Irma besloot zich op te laten halen.
Verderop ging het opnieuw mis, maar wel heftiger. Henk N. ging over de kop bij een korte afdaling en raakte even buiten bewustzijn. Na bijgekomen te zijn, stapte Henk weer op de fiets. Onderweg bleef Henk ons echter vragen wat er gebeurd was. Reden voor Jolanda om Henk te overtuigen om samen even langs de huisarts te gaan. De arts vermoedde een hersenschudding en verwees Henk door naar de huisartsenpost om, vanwege de kans op een bloeding een ct-scan te laten maken. Dit moest zo spoedig mogelijk gebeuren en in wielertenue reden we richting Deventer. We waren niet de enige in de wachtkamer. Er kwam ook nog wielrenner de wachtkamer binnen met een pijnlijke arm. Hij was aangereden door een auto. Ook hij was in wielertenue, doch ons rood wtc-tenue deed het voor ons gevoel toch wel wat beter bij de anderen wachtenden. Althans daar leek het op door de vragen die we op ons afgevuurd kregen.
Henk was snel aan de beurt en uit de gemaakte ct-scan bleek dat er geen bloeding was. Het ging om een licht traumatisch hersenletsel, dus we waren niet voor niks naar de huisartsenpost gereden. Het viel gelukkig erg mee en inderdaad een hersenschudding. De specialiste legde nog even uit aan Henk wat hij wel en niet mocht. Toen ze even weg moest voor een telefoontje, appte Henk snel even op zijn telefoon: “Straks vertelt ze me nog dat ik mijn mobiel niet mag gebruiken, ik app nu snel nog even”. Dit viel echter mee, hij mocht eigenlijk alles wel, alleen het een tijdje rustig aan doen. Ze had er echter geen dagen of tijden bij genoemd: Tien dagen later was Henk al weer aan het hard lopen en mountainbiken.