Wat een eikels!
Het zomerseizoen werd zondag 2 oktober afgesloten met een toertochtje in de directe omgeving van Markelo voor alle leden. Altijd weer gezellig en leuk om mee te fietsen. Het weer was zonder meer geweldig en zoals gebruikelijk werden we weer verwend met koffie en cake. Dit keer in de kantine van SC Markelo.
Eenieder in onze groep kon goed meekomen, op een kleine uitzondering dan. Parallel aan de oprit van de brug over de A1 ter hoogte van de Borkeldweg moest Gerrieanne alles bijzetten om maar boven te komen. Ze had er alle moeite mee hoewel haar conditie goed was. Op een gegeven moment moest ze toch afstappen, de wortels van een eikenboom gaven het laatste zetje. Het lukte gewoonweg niet. Maar geen wonder, haar achterwiel lag er uit. Gelukkig zijn er altijd weer handige jongens die zo’n achterwiel vakkundig kunnen terug plaatsen en zo kon met enige vertragen de route worden vervolgd. Het leek Rob echter raadzamer om rechtstreeks naar het eindpunt bij De Kroon te fietsen. Dat was voor velen geen straf om eerder bij De Kroon aan te komen dat de rest.
Na een eerste biertje en een broodje kroket, was dit de opmaak voor een heel gezellig samenzijn. Maar ik moest keihard voor mezelf zijn, want voor je het in de gaten hebt, wordt het snel later en vergeet je de zondagse verplichtingen. Ik heb daar nare ervaringen mee, maar dan ben ik vast niet de enige.
Op de woensdag erna startte dus het winterseizoen. Maar het was allesbehalve winter, met zulk mooi weer leek die winter nog ver weg. We reden richting Diepenheim. Na het Westerflier reed onze wegkapitein Henk niet over de brug van de Schipbeek maar juist ervoor linksaf over de kade. Zijn navigatie begon in alle hevigheid te piepen, omdat dit niet de ingestelde route was. Ook één van medefietsers waarschuwde dat de ingeslagen weg dood liep. Onze leider zette echter door. Laten we het maar op vastberadenheid houden.
We kwamen iets verderop in een weiland terecht waar een boer het gras aan het schudden was. Hij hield ons aan en vertelde in stevige bewoordingen dat dit geen mtb-route was en het iedere keer weer hetzelfde smoesje was, dat men dit niet wist. Het leek ons dan ook maar beter om het pad onder langs de beek te vervolgen, maar dat mocht ook al niet van de boer, want dit was stiltegebied. Waarop iemand van ons reageerde met de vraag hoe het dan zat met het kabaal van de trekker als het gras werd geschud. Dat was even olie op het vuurtje, waardoor de boer nog heftiger reageerde. Een teken dat het toch maar verstandiger was om rechtsomkeert te maken en terug naar de brug te fietsen. We dachten er nog even over om Hennie in te zetten, omdat hij ervaring heeft met onwelwillende eigenaren, maar het leek Hennie beter om de route te vervolgen en niet onnodig veel tijd te spenderen aan de boer. Hennie was inmiddels al bij de brug.
De route werd vervolgens door de navigatie opgepakt bij de Voorde door de Schipbeek. Die hebben we dan ook maar netjes vervolgd. Zo kwamen we uiteindelijk via het Nijenhuis weer terug in Markelo. Wat opvallend bij deze tocht was, dat er overal veel eikels lagen, die ook nog eens behoorlijk groot waren. Zo ook op het paadje langs de manege bij het Beukenlaantje. De eikenbomen trokken zich blijkbaar niks aan van de droogte.
Verder werd via het retentiegebiedje doorgefietst naar de eindbestemming. Hier kwamen we maar weinig eikels tegen. Een man die de hond uit liet, sneerde ons toe dat we daar niet mochten fietsen, terwijl zijn viervoeter deed waarvoor hij uitgelaten werd. Het zat ons dit keer niet mee als we eens een beetje afweken van de gebaande paden. Het mocht de pret niet drukken. Met het geweldige weer was het wederom een bijzondere mooie tocht. Met dank aan Henk.