Mountainbike Wtc Mtb 3
Met 7 deelnemers, waarvan drie dames, startten we, richting de Koekoek. Het was lekker fris met een gevoelstemperatuur van -1 graad. Een ieder was er op voorbereid, een borstrok, thermotrui of extra kleding om de kou te weerstaan. Henk, onze wegkapitein, voerde direct het tempo flink op, om ons direct al warm te krijgen. Over een gedeelte van de Herikerberg, richting Herike en vervolgens Rijssen. Net voor Rijssen stopten we om ons voor te bereiden om de mtb-route door het Schwarzwald te nemen. De opwarming van Henk had effect, want Sonja moest wat kleren uittrekken omdat ze het al te warm had. Voor hen die verwachten dat dit een vervolg krijgt, moeten we teleur stellen en zij kunnen beter stoppen met verder lezen, hoewel Sonja later nog wel voor verrassing zorgde. De route door het Schwarzwald lag er goed bij en het was fantastisch om met lekker tempo hier doorheen te fietsen. Op het eind hielden we weer een korte stop om weer even bij te komen. We waren allemaal enthousiast en dit begon overmoedige vormen aan te nemen. We hadden onderweg enkele bikers ingehaald en deze passeerden ons weer toen we pauzeerden. Och, laten we nog effe wachten, die halen we straks wel weer in. Dus, die hebben we, ook niet meer teruggezien. De route werd vervolgd via het wildviaduct over de A1, richting Borkeld. Op een zandweg met flinke moddersporen op de Borkeld raakte Henk even uit balans en maakte de vreemdste capriolen, om niet te vallen. Het water en de modder vlogen alle kanten uit, waarbij ook de andere deelnemers niet werden ontzien. Maar onze ervaren wegkapitein, bleef met de fiets overeind, kwam weer in het spoor, en fietsten door, met in zijn kielzog de bemodderde deelnemers. Verderop werd de route vervolgd over een speciaal voor rijpaarden aangelegde ruiterroute, waar een ieder de nog beschikbare energie kwijt kon. En zo naderden we Markelo over de Esch. Daarbij werd een ieder verrast door een sprint van Sonja, die van achteren uit het rennersveld, meedogenloos als een speer naar voren racete. Henk en Hennie, waren al leeg gereden en hadden geen antwoord op deze Speedy Gonzales, om ze alsnog te kloppen. Jan deed nog een poging maar moest ook in Sonja zijn meerdere erkennen.

Zo kwamen we moe maar voldaan terug op het Kaasplein. Willy had voor ons nog een mindere plezierige mededeling dat hij niet meer op woensdagmiddag, met ons meereed. Dit was niet vanwege het hoge tempo of omdat sommige deelnemers de modder in het rond laten vliegen, maar de aanleiding is heel mooi: Hij heeft weer werk en gaat ook op woensdagmiddag aan de slag. Willy, namens ons allen bedankt voor je inbreng bij het welslagen van al die mooie woensdagmiddagen en we zullen je missen als controlerende laatste man in het peloton. Henk, opnieuw zo’n mooie route, fijn gefietst, bedankt hiervoor en allen bedankt voor deze gezellige middag.