We kunnen weer
Via de WTC-app kregen we bericht dat we vanaf dinsdag 11 mei weer in verenigingsverband kunnen fietsen. Heel mooi, hoewel we soms met enkele fanatiekelingen gingen fietsen, had ik afgelopen winter verscheidene keren alleen gefietst. Als we weer los gingen, moest de conditie op peil zijn.
Er waren er afgelopen winter meer, die er zo over dachten. Zo fietste ik op een koude woensdagmiddag in het nieuwe jaar, richting Holterberg. Op de kruising van de Kappertsweg en Landmansweg botste ik zowat op twee lotgenoten van de woensdagmiddagcategorie. Ine en Hermien hadden er al een rondje Rijssen op zitten. Ik ervaarde opnieuw weer de gevolgen van de Coronamaatregelen. De nieuwjaarswensen moesten op gepaste afstand uitgesproken worden en dat had anders ”intenser” gekund. Overigens was dat maar beter ook. De inhoud van de neus had zich door de kou in de directe omgeving van de uitgang verspreid en daar komt niemand graag mee in aanraking, hoe goed de bedoelingen dan ook mogen zijn.
Ons gesprek mocht niet al te lang duren, want de dagen waren kort en ik had de verlichting weer eens vergeten. Ine bood haar verlichting aan, maar ik bedankte want ik zou toch bij tijds omkeren zodat ik voor het donker werd, thuis zou zijn.
Ik fietste door over de Sprokkelweg en zag een eind voor me een andere mountainbiker. Althans dat dacht ik. Ik leek hem in te halen en zette nog eens wat extra energie op de pedalen. Ik kwam steeds dichterbij, maar tot mijn grote teleurstelling bleek dat ik hem tegemoet reed.
Omdat het er toen nog naar uitzag dat we het wel vaker zonder wegkapitein moeten stellen, probeerde ik op de Holterberg mijn eigen weg te vinden. Zo kwam ik op een gegeven moment in Nieuw Heeten terecht, terwijl het de bedoeling was om in Holten uit te komen. Voor de race-fietsers is Nieuw Heeten een peulenschilletje maar voor mij lag Nieuw Heeten toch al aardig richting Zwolle. Met mijn tempo, vroeg ik me nu toch wel af of het beter was geweest om in te gaan op het aanbod van Ine om de verlichting te lenen. Ik ging echter op mijn gevoel af en nog beter de ANWB-paddenstoelen en kwam toen toch vrij snel weer in Holten uit en voor het donker werd, was ik weer in Markelo.
Ine en Hermien waren niet de enige die zich voorbereiden op de rest van het seizoen. Op de zondagmorgenwandelingen proberen we altijd de mountainbikeroutes te mijden zodat we wederzijds geen last van mekaar hebben. En toch lukt het dan, dat je op zo’n zondagmorgen op de Stokkumerweg, voorbij geracet wordt door twee mountainbikers, in dit geval Sonja en Monique, die er behoorlijk de vaart in hadden. Ook een paar weken later in het Westerflier, was het volgens mij Hennie die ook met een behoorlijk vaart ons tegemoet reed. Mogelijk dat het andere biker was, want het ging wel erg hard.
Ik hoop dat veel mountainbikers er weer zin in hebben en o.a. op komende woensdagavond aan de meet bij het Roggeplein verschijnen. Ook al is het met kleinere groepjes, het zal net als anders weer heel gezellig worden.